Het lijkt erop dat sinds mijn laatste column de wereld totaal veranderd is. Allereerst ben ik opa geworden van een prachtig manneke, die de naam Moos meekreeg. Het mooiste wat me ooit
overkomen is. De koudwatervrees om als opa het leven door te moeten is maar van korte duur geweest. We genieten er iedere dag van.
Ook ben ik weer terug op het oude honk HAHEBO. Het bedrijf dat ik in 1981 samen met mijn zwager Philip van Haeren opgericht heb en in 2010 verkocht had. De dingen gaan zoals ze gaan en ik zou de laatste zijn die niet in kansen denkt en handelt. Met alle respect voor al diegenen die er de laatste tien jaar hun ziel en zaligheid ingestoken hebben. Zoon Nino is eveneens mede-eigenaar geworden en met een club van ruim tien enthousiaste mensen zijn we weer druk bezig om ook hiervan weer een succes te maken.
Minder is dat ook ik de zestig aangetikt heb. De jaren gaan tellen zullen we maar zeggen. Maar omdat inmiddels ook onze dochter Bo is toegetreden in het familiebedrijf zal ik het langzaam aan toch iets rustiger moeten gaan doen. Overigens heb ik zelf ook nog iets te zeggen 😉 Voor wat het coronavirus betreft is mijn standpunt dat we er niet laconiek mee om moeten gaan, maar ook niet moeten overdrijven. Als we met z’n allen alle voorzorgsmaatregelen in acht nemen en even terugschakelen met persoonlijke ontmoetingen en contacten, zullen we hopelijk snel weer met de schrik vrijkomen, onze wonden likken en weer de draad oppakken. Ik hoop dat de schade meevalt.
