“Regels en hervormingen bedreigen de gezondheidszorg – zo stelden de accountantsorganisatie onlangs”, schreef fysiotherapeut Vincent Maassen van Maassen Advies & Bewegingscentrum in zijn eerste column in Inzaken, die in september 2015 verscheen. In de zomer van 2018 delen we artikelen uit ons archief; deze column mag daarbij niet ontbreken.
Systeemdenken staat centraal bij de minister en overschrijdingen van budgetten dringt zij terug door weer meer regels, controle en toezicht.
Iedere zorgverlener in het Land van Cuijk zal dit herkennen. Toen ik als fysiotherapeut in 1982 begon, kreeg ik verwijsbrieven van huisartsen waarbij de verwijsindicatie blanco was gelaten: de patiënt vertelde mij wat er scheelde, ik onderzocht en stelde de diagnose; bij twijfel consulteerde ik de huisarts weer. Gezamenlijk kwamen we er wel uit met respect voor ieders mening. Nog een wijkverpleegster nodig? Even bellen en het was geregeld. Een perfect functionerend systeem.
Tussen al die samenwerkende zorgverleners zijn controlerende instanties komen te staan. En wat de laatste jaren de druk nog extra vergroot is dat iedere zorgverlener zijn eigen handelen tot op de minuut moet vastleggen in een administratie: ‘ opdat altijd te achterhalen is wat er gedaan is’. Eenmaal genoteerd kijkt niemand er meer naar en hoeft er ook niet meer overlegd te worden. Het heeft veel weg van de grap van Youp van t Hek in een van zijn oudejaarsconferences: 1985? Was dat niet het jaar dat mensen nog met elkaar zaten te praten in het cafe, in plaats van sms-en?
De gezamenlijk ervaren druk leidt de laatste tijd gelukkig weer tot nieuwe ideeën, meer samenwerkingsverbanden tussen verschillende disciplines. Er moet nog veel gebeuren voordat er weer zo’n geoliede machine ontstaat als in de jaren tachtig, maar ik heb er wel vertrouwen in. Nu nog het vertrouwen van de minister en zorgverzekeraars in ons zorgverleners.
